Ook het kerstgala is weer geweest

Al eerder blogde we over het kerstgala. En ik had beloofd dat ik mijn verhaal zou doen over hoe het was. Afgelopen vrijdag om 19.30 uur begon het kersgala in een van de grote dansscholen in de stad. Het feest duurde tot en met 24.00, oftwel 00.00 uur.

Al meteen uit school (14.00 uur uit) in een rustig tempo richting mijn huis gereden. Mijn fiets in alle kalmte in de schuur gezet. En de deur geopend met de sleutel, met een zachte klik is hij open. En kan ik binnen stappen. Tja, wat moet ik nu doen? Het duurt nog 5 uur voordat het úberhaupt begint. En de verhalen die ik vandaag heb gehoord maakt het ook niet beter, mensen komen met paard en wagen, met limousines of andere dure auto's. Maar ik word afgezet door onze saaie MPV. Hopelijk niet voor de ingang, dat zou dan weer schelen. Eerdere jaren (dit is wel mijn eerste gala) hadden we altijd de kerstdisco in een andere danszaal. Maar daar maakt het amper uit hoe je je kleed. En het is veel en veel drukker waardoor het niet opvalt als je niet super gekleed ben. Maar ik mag straks niet afgaan. Ik zet mijn computer nog even aan, even mijn mail checken en contacten leggen via Hyves met mijn vrienden. Na een uurtje de computer weer uitgetrapt en de rest van ons gezin komt binnen. Met allemaal dezelfde vraag: 'Heb je er zin in?' Nee! Wil ik zeggen maar om een preek te voorkomen zeg je logischerwijs: 'Gaat wel...'

Na het avondeten (we aten vroeg) moest ik eraan geloven en me omgaan kleden. Ach, het moet er zit niets anders op. Ik ben de vorige avond nog lang bezig geweest met het poetsen van mijn schoenen maar het heeft gelukkig flink geholpen. Langzaam mijn blouse aan dan mijn colbert, broek en strikje. Het geheel gaat, houdt niet over, maar gaat. En voordat je het weet is het al tien over 7 en is het tijd om in te stappen. Mijn hartje bonkt in mijn droge keel, als ik maar niet afga! Ik ben al niet echt populair maar als ik straks voor gek sta, dan heb ik geen leven meer. De zaal is nog niet open en we moeten wachten voor de ingang, koud, maar binnen wordt het nog erger denk je bij jezelf. Na enkele minuten komen er mee mensen, en mannen. De meeste zijn in een perfect pak met... stropdas. O nee, nu sta ik hier met een strikje...

De zaal gaat open en ik schompel naar binnen. Een fotograaf (leraar) fotografeert elke binnenkomer met zijn of haar partner. Net op tijd heb ik het in de gaten. Ik kijk om me heen om te kijken of ik zogenaamd kan doen of ik met haar of hem ben. Maar ja, ik ben niet voor niks een watje. Een watje om iemand mee te vragen, maar ja om straks alleen op de foto te staan is ook behoorlijk, zielig. De man vraagt aan mij: 'En jongen, met wie ben jij?' 'Ow ik... Ja ikkeh... Ik ben met haar en wijs een klasgenote aan waarvan ik wist dat zij ook alleen is gekomen.' Het meisje begint te lachen en komt langs de rij naar voren lopen. Sommige (jaloerse) jongens fluiten. We gaan samen op de foto en lachen nog wat samen. Als we binnen zijn loopt ze door naar haar vriendinnen, ze kijkt nog even achterom. Ja wat moet ik nu doen? Ik schenk haar een flauwe lach. Ze is zeker een mooie meid. Ow ja ik ben kansloos. Zeker wat betreft uiterlijk, innerlijk telt amper op de middelbare school, jammer.

De uren verstrijken langzaam. Nog anderhalf uur te gaan en het is afgelopen. Ik kijk naar de dansvloer. Ik wil dansen! Maar ik kan het niet... Ik heb geen ritme dan zou ik daar maar een beetje zinloos staan. Balen... waarom heb ik nou niks wat al die andere jongens wel hebben... Dan bedoel ik uiteraard niet het lichamelijk deel... Het meisje van de ingang komt weer naar me toe. Kom op dansen jij! Ze pakt me aan mijn elleboog en gooit me de danszaal op (figuurlijk natuurlijk). Ik kom langzaam los. Vele meiden hebben hun hakken al uitgedaan, ze kunnen zich bijna niet meer bewegen en hebben last van hun voeten. Ik beweeg, ja maar hoe. Zeker mijn voeten bewegen maar wat. Heel dom... Maar ja, niet bewegen is nog erger maak ik me maar wijs. Het gaa goed, denk ik. Tenminste ik beweeg. Nog een uur tot middernacht. Het gaat heel goed ik ga lekker los, huppa, de armen in de lucht en zwaaien maar. Gewoon de andere feestgangers nadoen.

En toen was het afgelopen, de muziek stopt en het dankwoord begint. Nee he, net op het moment dat het een beetje lekker ging... Maa ik heb er van genoten. Ik heb heus geen indruk gemaakt op meisjes. Maar wel heb ik gedaan wat ik moest doen; Ervan genieten.