Wat een loodzware dag

Beste goeiebloggol lezer. Het was weer een typische donderdag. Druk en toch maar weinig opschieten en eeuwig verheugen op je warme bed. En deze dag was dus weer precies dezelfde opzet als net genoemd.

Deze 27e dag van november 2008 mocht ik om 06.15 uur uit mijn heerlijk warme bed kruipen. Met het weg schuiven van mijn blauwe-witte gordijnen stroomde juist niet de zonnestralen naar binnen. Integendeel het was het zwarte dat de lucht kleurde. De maan was zelfs deze ochtend onvindbaar, misschien ook omdat ik te veel naar de grond heb gekeken... Na een vlug ontbijtje, twee boterhammen belegd met vleeswaren, startte deze lange dan officieel. Mijn eerste negen kilometer zou ik te fiets gaan afleggen richting mijn school. Om je heen niks om van te genieten want je ziet slechts bitter weinig. Bij de laatste bocht voor school gooi ik mijn stuur om en rij vrijwel direct tegen een op de stoep gepakeerd politiebusje aan. En je raadt het niet, er gebeurde niks. Ik was wonderwel niet vergeten mijn lamp aan te zetten en reed ook niet tegen de politieagent aan. Er gebeurde niets, zoals altijd... In en in de omgeving van school. Vroeger gebeurde nog wel eens dat een leerling werd aangereden, maar zelfs dat gebeurd niet meer. Gelukkig maar, hoor.

De schooluren sukkelden voorbij. Maar in de pauze werd ons mede gedeeld door een mede-leerling dat de komende twee uren uitvallen. Heb ik nog het geluk dat ik ook al een tussenuur en pauze had. En binnen tien minuten zat ik weer op de fiets naar huis. Tegenwind helaas. En rond elf uur stapte ik hier in een leeg huis. Liep naar de weegschaal en zag dat er 60.9 verscheen. Nee he, twee kilo aangekomen. Het is toch niet te geloven en dan draag ik vandaag nog lichtere kleren ook. Misschien komt dat doordat je lichaam gewend is aan een hoeveelheid voedsel en als ie dat niet krijgt slaat je lichaam meer vet op, dacht ik. Ik moest vandaag wel middageten want mijn broertje kwam tussen de middag ook thuis eten. Tergend langzaam werkte ik twee boterhammen naar binnen. Met een spijt gevoel: Deze moesten er ook weer een keer af.

Toen mijn broertje weer richting school was vertrokken. Liep ik naar de wc, maar in plaats van er op te gaan zitten. Ging ik op mijn knieeén zitten, bukte voorover en stak twee vingers in mijn keel, kietelde mijn huig. En mijn boterhammen kwamen er haast uit. Ik probeerde het nog een keer deze maal lukte het weer niet. Ik kan het niet. Het is gewoon niet goed. Langzaam begon ik na te denken; Hallo, dat verantwoorder gaan eten is niet hetzelfde als het er weer uitgooien. Ik deed het niet. Ik kon het niet, de tranen brandde in mijn ogen als die twee boterhammen in mijn maag. Langzaam kwam ik weer overeind. Het braakgevoel zou de volgende drie uur blijven hangen.

Pas om vier uur vandaag mocht ik voor de tweede keer richting huis fietsen. Mijn buik doet meer pijn als ooit. Leeg. Ik kan me bijzonder slecht concentreren. Als ik ook maar even niks te doen heb dwalen mijn gedachten af naar eten. Ik moet eten. En toch doe ik het niet. Het tankstation lokte onderweg heftiger dan ooit. Even afstappen en wat kopen, is toch geen probleem? Jawel, deze maanden zijn al duur genoeg bedacht ik me. Maar de werkelijke reden was weer dezelfde.

Thuis mocht ik weer leeg verwelkommen, oftewel niemand thuis. Ik loop weer naar de badkamer en haal de weegschaal uit een kastje: 60.4 geeft hij deze keer aan. Een gevoel van verrukking vult mijn lichaam, dan ben ik sinds maandag een kleine drie ons afgevallen. Maar dan dient het volgende probleem zich al aan. Ik draag iets lichtere kleren, dus is het verschil slechts heel klein... Langzaam slof ik weer verder en eindig bij mijn computer in mijn kamer. Start de blogger op en check mijn eerdere gegevens: Verrekt, maandag woog ik 61.7...