Je hebt van de onderwerpen in je leven waarvan je weet dat het een keer mis moet gaan. Stel je voor, even goed visualiseren, want het voorbeeld laat misschien -hopelijk niet- iets bekends zien. Het is maandagavond negentienhonderd uur je stapt uit je donkerblauwe Audi A4 stationwagon met hippe kinderzitjes (rood en blauw) achterin. Met een vermoeide draai aan je sleutel stap je je woning weer binnen. Je verwacht elk moment twee kooters die je om je benen vliegen en een zorgzame vrouw die snel je aktetas aanpakt. Deze keer is niets minder waar, je kinderen komen niet en je vrouw komt langzaam maar zeker op je afgelopen. Met een gebogen hoofd en donkere ogen van de uitgelopen mascara loopt ze onzeker op je af. Er flitsen waanbeelden en mogelijkheden door de schedel van je. Je vrouw zegt dat je op de bank plaats moet nemen. De klok lijkt opeens harder te tikken als normaal. Je vrouw windt er geen doekjes om en met een felle uithaal valt een hoofdstuk en begint een geheel nieuw boek. Ze heeft ontdekdt dat je bent vreemd gegaan. Misschien is dit niet het directe voorbeeld wat je zou verwachten, maar u kunt net zoals ik tientallen voorbeelden noemen van onderwerpen die een keer je kop gaan kosten.Hoe komt dat toch? Hoe komt het dat we zeer bewust een pijnlijk moment te ge moet gaan? Is het pure luiheid, of een evolutionaire ontwikkeling? Ik vraag dat mezelf iedere keer weer af. Elk keer als ik wordt betrapt op een domme actie, elke keer als mijn ouders me even willen spreken onder drie paar ogen. Dan vraag ik mezelf weer af hoe heeft het zover kunnen komen? Elk keer als mijn ouders die woorden uitspreken: ‘We willen je spreken…’ Komt er een brok in mijn keel, die al het speeksel uit mijn keel opzuigt. Mijn keel wordt droog, mijn handen nat van het zweet. Mijn luie hersenen worden wakker geschopt door die paar woorden, wat hebben ze ontdekt?Vandaag was weer zo’n avond. Eerlijk gezegd zo’n dag. Iedere keer dat je in je bureaulade’s kijkt denk je bij jezelf waarom ruim ik dit niet een keer op? Waarom laat ik mijn lade’s uitpuilen met geheime dingen? Waarom? Mijn vader kwam vanmiddag na school zeer normaal mijn kamer binnen lopen. Keek eens even rond. En bedacht zich tegelijk hoe hij zijn tiranie moest gaan openen. Een felle keiharde schop onder zijn hol, of hem langzaam uithoren, wat tot nog meer resultaat zou kunnen leiden. Mijn vader begon voor de gulden-middenweg. Hij sprak uiterst doorzichtig: ‘Ik moest vanmiddag een puntenslijper hebben en ik kon de mijne nergen vinden…’ Een kleine onderbreking later; ‘Ik trok een bureaulade open en trof daar nogal wat snoeppapiertjes aan.’ Waarop ik weer antwoorde, met een vervelend gevoel in de onderbuik dat er niks meer te redden valt; ‘Maar pap, mijn bureau artikelen liggen altijd op mijn bureau.’ Dom, dacht ik bij mezelf, had een doordachter antwoord gegeven. ‘En toen ik ook andere laden opentrok vond ik ook nog blikjes energydrink aan en tevens een paar flesjes bier… Wat heeft dat te betekenen?’ Ja, en nou? Dacht ik bij mezelf, wat valt er nou nog te redden? Het afval van een paar ouderloze feestjes lagen opgeborgen in deze laden. Hij heeft toch niet alles gevonden? ‘Tevens vond ik een wel erg vieze sok, wat is daar de bedoeling van, of mag ik dat niet weten?’ ‘Uhh… Tja… Hij was vies van een kamp…’ Het angstzweet breekt me uit, al mijn geheimen alles weet hij nu van mij, dat ik mijn zaad wegstop in een oude sok. De lijst met dingen bleef mijn vader maar opnoemen. Ik wist er slechts nog een ding tussen te proppen? ‘Maar pap, dat was privacy…’ ‘Blijkbaar kun je niet met teveel vrijheid omgaan,’ wat voelt dat aan als een klap in je gezicht. Wat een onderschatting wat een pijnlijke degradatie een vernietiging van je eigendunk een verbranding van je hoop op nog meer feestjes, een mes in de gedachten van een ouderloze vakantie. Mijn ouders weten nu alles, mijn eetgedrag, mijn sexuelebehoeften en dat ik drank thuis heb gehad.Niks, niks heb ik de rest van de dag nog kunnen uitbrengen. Er is geen manier om zoiets te verwerken, zo onverwachts word je erop gewezen dat privacy slechts een woord is. Sinds vanmiddag blijft mijn vader me achtervolgen op zoek naar nog een misstap van zijn vader. Aan het begin van de avond stapte hij weer onverwacht mijn kamertje binnen. Weer een pijnlijk moment, ik was net de foto’s aan het bekijken van eeen feestje. Mijn vader zegt nog uiterst nuchter: ‘Laat eens zien’. Met een gevoel van machteloosheid klik ik het ene biertje na het andere weg op mijn scherm. Mijn vader zegt niks, slecht een zacht brom laat zijn boosheid duidelijk maken.
Ja en nou? Nu ben ik de sjaak!
